بررسی قواعد تفسیری در تفسیر «من هدی القرآن»

فهم قرآن و دست‏یابی به مفاهیم و معانی آن، اعم از منطوق و مفهوم، و آنچه که لزوما بر آن دلالت دارد،اعم ازظاهروباطن آیات، درسایه قواعدواصولی چندحاصل می گردد. مراد ازاین قواعد تنها قواعد فهم زبان عربی نیست، اگرچه خداوند متعال از آن برای بیان مقاصد خود بهره جسته است و در نتیجه، فهم کلام او اقتضا دارد که مفسر به قواعد زبان عربی آشنا باشد. اما علاوه بر آن، چون گوینده در کلام خود معانی و مفاهیمی متعالی را مطرح ساخته که نه تنها برای انسان عصر نزول قرآن بکر بوده، بلکه برای بشریت همواره نو و در بردارنده پیامی تازه است. تفسیر من هدی القران از آن دسته از تفاسیر است که مفسر آن در تفسیر آیات قرآن به قواعد تفسیری توجه داشته است اما در پاره ای از مواقع به یک قاعده توجه بیشتر داشته ودر مواقعی هم درحین تفسیر به قاعده ای کمتراشاره کرده است برای مثال اگر در تفسیر من هدی القرآن نظری بیندازیم،می بینیم که مفسر نسبت به مفردات قرآن توجه داشته است اما این توجه در حدزیاد وبه طور جدی نبوده است مثلا ایشان در تفسیر خود ازمنابع قرآن استفاده کرده اما از منابعی از قبیل روایات وسخنان صحابه واشعار عامه وعربی کمتر استفاده کرده واین به وضوح در تفسیر پیداست.ایشان در حین تفسیر در ذیل برخی از آیات در معنای کلمات به مفردات راغب اشاره می کند.مفسردرقاعده توجه به قرائت صحیح هرجاکه لازم دانسته به قرائات دیگر اشاره داشته اما درتفسیر آیات از قرائت حفص از عاصم پیروی کرده است وهمچنین ایشان در طول تفسیر به قواعد ادبی و لغت عرب و به گزارشات تاریخی وآراء مفسران و روایات توجه داشته ونیز در تفسیر آیات به قرائن متصل ومنفصل در حدی توجه داشته ومفسردر تفسیر آیات در مواردی براساس انواع دلالتها وتوجه به بطون آیات و مصادیق علم وعلمی وآگاهی از مفاهیم مفردات قرآن کریم به تفسیر آیات پرداخته است.